De oorsprong van de tandheelkunde en de tandarts gaat terug tot de oude beschavingen. Al in het oude Egypte, rond 3000 v.Chr., werden er schriftelijke documenten gevonden die medische praktijken, inclusief tandheelkunde, beschrijven. De zogenaamde “tandarts” uit die tijd was vaak een soort priester of genezer die tandproblemen behandelde met behulp van natuurlijke ingrediënten en handmatige technieken.

In de middeleeuwen begonnen ambachtslieden, zoals barbiers, ook tandheelkundige zorg aan te bieden. Ze voerden eenvoudige extracties uit en verzorgden gebitsproblemen. Het vak van tandarts werd in de 18e eeuw professioneler, met de oprichting van de eerste tandartsopleiding door Pierre Fauchard, die wordt beschouwd als de “vader van de moderne tandheelkunde.”

In de 19e eeuw werden tandheelkundige verenigingen opgericht en ontstonden er meer formele opleidingen, wat leidde tot de professionalisering van de tandartspraktijk zoals we die nu kennen.